Αλεξανδρής Ραφαήλ:
Το πρόγραμμα αυτό είχε ως σκοπό την ανάδειξη της ικανότητας μικρών κοινωνιών να επιτύχουν μεγάλες αλλαγές τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Μέσα από το πρόγραμμα είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε άτομα τα οποία μας έδειξαν πως μια απλή πρωτοβουλία μιας μικρής ομάδας ανθρώπων μπορεί να επηρεάσει και να αλλάξει την ζωή και τον τρόπο σκέψης σε μια ολόκληρη πόλη.
Μέσα από τα workshops και τα projects είχαμε την ευκαιρία να σχηματίσουμε και εμείς την δικιά μας μικρή κοινωνία μέσα στην οποία έπρεπε συλλογικά να εργαστούμε και να ανταπεξέλθουμε σε όλες τις απαιτήσεις , πάντα με επικοινωνία και ομαδική δουλειά η μικρή μας κοινωνία έφερνε σε πέρας όλες τις “δοκιμασίες”.
Ο χώρος που διοργανώθηκε το project ήταν υπέροχος τόσο από άποψη ομορφιάς όσο και ιστορικής σημασίας. Ένας χώρος διαμορφωμένος έτσι τα τελευταία χρόνια, ώστε να στεγάζει τέτοιες ενέργειες και να αγκαλιάζει τους νέους που βρίσκονται στο χώρο αυτό.
Οι διοργανωτές ήταν πραγματικά υπέροχοι και πάντα διαθέσιμοι για κάθε συζήτηση, παρατήρηση, ιδέα ή παράπονο. Μας έκαναν να νιώσουμε οικεία από το πρώτο λεπτό. Όλοι οι συμμετέχοντες γίναμε μια οικογένεια και γυρίσαμε πίσω στα σπίτια μας με καρδιές γεμάτες με γέλιο, αναμνήσεις και συναισθήματα που δεν σβήνονται εύκολα.
Ήταν πραγματικά το καλύτερο πρόγραμμα στο οποίο συμμετείχα ποτέ.
Ηλιάκης Ευστάθιος:
Το συγκεκριμένο πρόγραμμα αποτελούσε για εμένα μια παρθενική εμπειρία και διαδικασία. Η αρχική νευρικότητα, επιφυλακτικότητα και το περίσσιο άγχος που είχα, με έκαναν να έχω αμφιβολίες για την επιλογή μου. Όμως, η γνωριμία με τα υπόλοιπα παιδιά της ελληνικής αποστολής και οι συζητήσεις μαζί τους στο δρόμο για το σημείο συνάντησης με έκαναν να χαλαρώσω και να δω την όλη εμπειρία με άλλο μάτι.
Σε αυτό φυσικά βοήθησαν και τα παιδιά των υπόλοιπων αποστολών, καθώς και οι εξαιρετικά φιλικοί και εξυπηρετικοί trainers που είχαμε. Η αρχική εσωστρέφεια και η αίσθηση πως είμαστε «έξω απ’ τα νερά μας» εξαφανίστηκαν σταδιακά και όλοι νιώσαμε πιο οικεία και κοντά μέσω των energisers και των ice breaking activities. Στη συνέχεια, τα team building sessions και γενικότερα οι ευφάνταστες δραστηριότητες σύσφιξαν ακόμα περισσότερο τις σχέσεις μας και μας επέτρεψαν να συνεργαστούμε και να δουλέψουμε αρμονικά και αποτελεσματικά καθ΄ όλη τη διάρκεια του προγράμματος. Σε όλη αυτή τη μεταστροφή του κλίματος βοήθησαν φυσικά και τα intercultural nights, τα οποία ανέδειξαν τις ομοιότητες που υπάρχουν ανάμεσα στις χώρες και τους πολιτισμούς και το πόσο περισσότερα είναι αυτά που μας ενώνουν απ’ αυτά που μας χωρίζουν.
Η τοποθεσία, οι εγκαταστάσεις και οι χώροι γενικότερα ήταν άρτιοι και εξαιρετικοί. Το γυμναστήριο, η αίθουσα με το ποδοσφαιράκι και το πινκ πονκ, καθώς και οι άλλοι χώροι αναψυχής και χαλάρωσης μας έδιναν την ευκαιρία τα βράδια να γνωριστούμε και να κοινωνικοποιηθούμε ακόμα περισσότερο. Τρομερή εντύπωση, επίσης, μου έκανε η βόλτα στην πόλη του Βρότσλαβ, το οποίο μου φάνηκε πανέμορφο και θα ήθελα στο μέλλον να το επισκεφθώ ξανά.
Συνολικά, ήταν μια βδομάδα γεμάτη γνώσεις, εμπειρίες, ανάπτυξη ικανοτήτων και δεξιοτήτων, αλλά και αναψυχής, διασκέδασης, γνωριμίας με ιδιαίτερους ανθρώπους και δημιουργίας δεσμών φιλίας. Μια εξαιρετική στο σύνολο της εμπειρία, η οποία θα μου μείνει αξέχαστη!
Πολλά και ειλικρινή ευχαριστώ σε όλους του συμμετέχοντες, τους διοργανωτές και όσους εν γένει συνέβαλλαν στη διεξαγωγή αυτού του προγράμματος!
Τσεντεμεΐδης Κωνσταντίνος:
Μπαίνοντας στην διαδικασία να γράψω ένα άρθρο για μία πρόσφατη εμπειρία, νιώθω κάπως σα να ανοίγω το κουτί της Πανδώρας. Συνάμα αμέτρητες φιοριτούρες και αχρείαστες λέξεις πνίγουν την σκέψη μου σε μια κουταλιά νερό, καθώς ποτίζουν την άπληστη φιλοδοξία μου για κάτι μεγάλο και τρανταχτό. Και τα πάντα, όπως είναι αναμενόμενο καταρρέουν. Όπως ο Φάουστ πριν από μένα, έτσι και ‘γω, πέφτω θύμα της μεγαλομανίας μου και στο τέλος χάνω το ουσιώδες με τέτοια αφέλεια! Μα πρώτα πρώτα, θαρρώ πως όντως η παραδοξολογία της ανημποριάς μου να εκφραστώ, έγκειται στο γεγονός ότι ψάχνω κάτι τόσο μεγάλο, για να περιγράψει κάτι τόσο μικρό, και ουσιώδες. Με μια πρώτη ματιά, ένα ταξίδι, μια γνωριμία με νέους λαούς και άλλες κουλτούρες, η νοοτροπία της μικρής κοινότητας, και όλα τα ευτράπελα που κάνουν την ανθρώπινη τύχη να ξεκαρδίζεται από τα γέλια, φαντάζει κάτι τεράστιο. Είναι όμως, κάτι τόσο εξωπραγματικό; Ώρες ώρες, νίωθω πως δίνουμε στα πάντα έναν μύθο που τελικά καταλήγει να μας μπερδεύει. Μετά όμως σκεφτόμαστε πως όλα είναι τόσο απλά, και ο κόσμος ανοίγει στα δυο μπροστά μας, και αποκαλύπτεται, σαν ώριμο φρούτο που σκίζει τις κοιλιές του την πρώτη ζεστή ανοιξιάτικη μέρα. Έχοντας αυτό στο νου, θα κρίνω τα επακόλουθα με μια παιδική απλότητα, που ευελπιστώ να ραντίσει με την γοητεία της τα όσα θα γράψω παρακάτω . Αν το καταφέρω, θα ξέρω τουλάχιστον πως αποκόμισα τα μέγιστα δυνατά, από την περιπέτεια αυτή!
Όλα άρχισαν με μια ιδέα, από εκείνες τις ενοχλητικές, που είναι σαν αγκάθια στον κόρφο σου, και δεν σταματάνε να σε τσιμπάνε μέχρι να τους κάνεις το χατίρι. Αλλά φαντάζομαι πως κάτι τέτοιο είναι το κάθε ταξίδι, ή μάλλον η διάθεση για ένα ταξίδι και μια περιπέτεια, κάτι που θυμίζει ένα ψυχαναγκαστικό μικρόβιο. Όταν είδα την ανάρτηση στην αρχική μου, δεν φαντάστηκα επ’ ουδενί ότι ο επόμενος μήνας θα με έβρισκε στην Πολωνία, και σε μια μικρή κοινότητα που είναι τόσο πεισματάρα για να προσπαθεί αδιάλειπτα για κάτι δυσανάλογα μεγαλύτερο από εκείνη. Όμως, έτσι το θέλε η γριά ειμαρμένη, και τελικά, σε μερικές βδομάδες από την καταχώρηση της αίτησης, βρέθηκα σε ένα αεροπλάνο, σε έναν λαό που ήξερα μόνο εξ αποστάσεως, και δεν είχα σε καμία περίπτωση προγραμματίσει να επισκεφτώ στο άμεσο μέλλον. Και όμως… Οφείλω να παραδεχτώ πως η κεκτημένη ταχύτητα της ζέσης μου για κάτι διαφορετικό, με γλύτωσε από σωρεία δεύτερων ,ανασταλτικών σκέψεων, απαλύνοντας μεγάλο άγχος από την όλη διαδικασία. Αλλά αυτή ήταν κιόλας εν τέλει η γοητεία της υπόθεσης.
Το κόνσεπτ ομολογώ πως δεν το είχα μελετήσει πολύ, και όπως είναι φυσιολογικό ήμουν αρκετά προκατειλημμένος απέναντι σε μια ΜΚΟ που λειτουργεί στα πλαίσια της ομάδας. Τελικά συνειδητοποίησα πως ο καταστροφολόγος μέσα μου δεν κοιμάται ποτέ, τουλάχιστον όμως κατάφερα για πρώτη φορά να τον βαυκαλίσω αρκούντως, δίνοντας μια ευκαιρία σε κάτι νέο.
Και τώρα, κάνοντας έναν τελικό απολογισμό, όντας πιο απογαλακτισμένος από τα συγκεχυμένα γεγονότα που ξεδιαλύνονται σταδιακά μπροστά μου, νιώθω με μια βεβαιότητα, πώς αυτό θέλουν να επιτύχουν τέτοια προγράμματα της ευρωπαϊκής ένωσης. Να άρουν τον νεαρό Ευρωπαίο από την προκατάληψη που μεγαλώνει μαζί του όσο μένει κλεισμένος μέσα στον μικρόκοσμο του έθνους του. Από αυτήν την οπτική και μόνο, οποιοδήποτε αρνητική κριτική αναδύεται κακόβουλα και ψέγει τα λάθη που σίγουρα γίνανε και από τις δύο μεριές, σιωπά αυτοστιγμεί.
Τις πρώτες μέρες, σαν μονάδα, μου ήταν δύσκολο να συνεργαστώ, και το κάθε τι νέο το έβλεπα με καχυποψία. Ήμουν αυταρχικός στις κουβέντες, και βιαζόμουν παραπάνω να μιλήσω, απ’ ότι προτιθέμενα να ακούσω. Κανείς όμως δεν είναι σοφότερος από τον γέρο-χρόνο που μελετάει και σπάει τον άνθρωπο, όχι με τις κακές και βασανιστικές του μηχανές, μα με την γλυκάδα της αγάπης, και του ανθρώπινου δεσμού που αναδύεται ακούσια μέσα από τις διαφωνίες, δίνοντας στον καθένα να καταλάβει πως έχει περισσότερα πράγματα να ενώσει παρά να χωρίσει με έναν ξένο. Και πραγματικά, με μια πρώτη ορθολογιστική ματιά η όλη ομάδα ήταν γεμάτη ψεγάδια που την έχριζαν δυσλειτουργική, μα στο τέλος, και δις στον τελικό αποχαιρετισμό, (που για μένα ήταν και το πιο επίπονο αλλά και σημαντικό μέρος του πρότζεκτ), όλα καταλύθηκαν μέσα από την τάση του ανθρώπου να γεννά δεσμούς, και να οικειοποιείται τις καρδιές, και τις συνήθειες των άλλων ανθρώπων. Αυτό ίσως να είναι το μυστικό της διεύρυνσης της συνειδητότητας που ονειρευόταν ο Γιούνγκ, η συνεχής τριβή με τον κόσμο.
Όσο πλησιάζω προς το τέλος νιώθω πως πλατειάζω, και συνειδητοποιώ πως δεν μπορώ να βρω κάτι για να κλείσω αυτό που άρχισα, όπως μου ήταν και δύσκολο να βρω έναν τρόπο να αποχαιρετήσω όλους όσους γνώρισα, και ήρθα τώρα σε θέση να αποκαλώ φίλους και ίσως κάτι παραπάνω. Πολλά συναισθήματα, πολλά γέλια μερικές παρεξηγήσεις, και άνθρωποι που θα κουβαλάω και θα με κουβαλάν μέσα τους σε όλη μου τη ζωή. Ίσως αυτό να είναι πια η αθανασία, μια φειδωλή αλληγορία. Την πρώτη μέρα του πρότζεκτ, συστήθηκα στην ομάδα μου με μια κάπως μελαγχολική ρήση. Οπότε είναι μονάχα δίκαιο να κλείσω έτσι χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις……
THEY LIVED AND LOVED AND LAUGHED AND LEFT…..!
~JAMES JOYCE – FINNEGANS WAKE.
Civil Education and Training Platform – Hellas 