Erasmus. Μία λέξη, απλή ίσως για κάποιους, τρόπος ζωής και κίνητρο για κάποιους άλλους. Τι είναι τελικά αυτό που κάνει το Erasmus τόσο ξεχωριστό; Είναι η συνεύρεση νέων ανθρώπων από διαφορετικές χώρες και εθνικότητες; Είναι η ανταλλαγή ιδεών και στοιχείων κουλτούρας; Είναι οι μελλοντικές προοπτικές και οι πόρτες που αυτό ανοίγει; Σίγουρα είναι όλα αυτά. Είναι όμως και πολλά παραπάνω. Κανείς δεν μπορεί να το προσδιορίσει ακριβώς και να δώσει μια γενική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Και αυτό επειδή δεν υπάρχει απάντηση. Ο καθένας αντιλαμβάνεται το Erasmus με τα δικά του προσωπικά κριτήρια και ερεθίσματα. Ένα πράγμα, ωστόσο, είναι δεδομένο. Όλοι όσοι το τολμούν έχουν μόνο να κερδίσουν. Και αυτό επιβεβαιώνεται από το χαμόγελο που γλυκά σχηματίζεται στο πρόσωπο όσων νοσταλγικά αναλογίζονται προηγούμενες εμπειρίες ή σχεδιάζουν τις επόμενες.
Κάπως έτσι ξεκίνησε λοιπόν και το ταξίδι της ελληνικής ομάδας. Τελευταίες μέρες του Αυγούστου. Το καλοκαίρι όδευε πλέον και μαθηματικά προς το τέλος του. Ίσως θα περίμενε κανείς να απολαμβάνουμε τα τελευταία μας μπάνια στις παραλίες και να ζούμε μια καθημερινότητα στα πρότυπα που η καλοκαιρινή ραστώνη επιτάσσει. Ίσως αυτό να είναι και το φυσιολογικό. Για εμάς όμως όχι. Η καλοκαιρινή ραθυμία μετατρέπεται σε προθυμία και ζήλο και έτσι βρισκόμαστε στα όμορφα Τρίκαλα. Μια πόλη πρότυπο για τα ελληνικά και όχι μόνο δεδομένα. Σκοπός της άφιξης μας εκεί αποτέλεσε το πρόγραμμα “Employability Boost Laboratory”, το οποίο θα γέμιζε την επικείμενη εβδομάδα με στιγμές καθόλα δημιουργικές και αξέχαστες.
Από τις πρώτες κιόλας στιγμές της άφιξής μας στο ξενοδοχείο, ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής η ευγένεια και η εξυπηρετικότητα των υπαλλήλων. Μετά από μία αναγνωριστική βόλτα στην πόλη, τοποθετηθήκαμε στα δωμάτιά μας περιμένοντας την άφιξη και των υπολοίπων συμμετεχόντων του προγράμματος. Η στιγμή αυτή λοιπόν έφτασε και η πρώτη συγκέντρωση και γνωριμία του γκρουπ δεν θα μπορούσε να γίνει κάπου αλλού πέρα από τη παλιά πόλη των Τρικάλων, τα περίφημα Μανάβικα. Με τη συνοδεία πεντανόστιμων ελληνικών γεύσεων, ξεκίνησαν και οι πρώτες γνωριμίες. Παρά την εμφανή κούραση από το ταξίδι, ήταν ευδιάκριτη στα πρόσωπα των συμμετεχόντων η ανυπομονησία και η όρεξη να λάβουν τα μέγιστα από αυτό το πρόγραμμα. Το οποίο πρόγραμμα θα κατάφερνε στη συνέχεια με συνοπτικές, ερασμίτικες θα λέγαμε διαδικασίες, να μετατρέψει μια ομάδα αγνώστων από εφτά διαφορετικές χώρες, σε μια μεγάλη παρέα που πλέον αυτά που την ένωναν ξεπερνούσαν κατά πολύ αυτά που αρχικά έδειχναν να την χωρίζουν. Κάπως έτσι , παίρνοντας μια ισχυρή πρόγευση από όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν, η πρώτη αναγνωριστική μέρα έλαβε τέλος. Η επόμενη κιόλας μέρα θα μας έβρισκε πλέον με γεμάτες τις μπαταρίες, να απολαμβάνουμε το πλούσιο πρωινό και πίνοντας τον απαραίτητο καφέ να κάνουμε τις πρώτες μικρές συζητήσεις σχετικά με το θέμα του προγράμματος.
Η πρώτη επίσημη μέρα είχε ήδη ξεκινήσει. Μεταφερθήκαμε στον χώρο του Μουσείου Τσιτσάνη, ένας χώρος ιδιαίτερης καλλιτεχνικής και πολιτιστικής αξίας για την πόλη και ο οποίος χώρος θα στέγαζε την πλειοψηφία των δραστηριοτήτων. Εκεί ακολούθησε η σύντομη παρουσίαση του οργανισμού καθώς και η περιληπτική παρουσίαση του περιεχομένου του προγράμματος.
Έπειτα, αφού έγινε και η απαραίτητη αναφορά στις μη τυπικές μεθόδους διδασκαλίας που επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν, ήρθε η στιγμή για τα πάντα χρήσιμα σε τέτοιες περιστάσεις ice breakers προκειμένου να σπάσει τελείως ο πάγος ανάμεσα στους συμμετέχοντες. Βέβαια ο πάγος είχε αρχίσει να σπάει ήδη προ πολλού, σημάδι της πολύ δυνατής σχέσης που θα αναπτύσσαμε στη συνέχεια. Παράλληλα, ακολούθησαν διάφορες δραστηριότητες που λειτούργησαν ως ομαλή μετάβαση και εισαγωγή στο θέμα της απασχολησιμότητας που αποτέλεσε και τον βασικό άξονα του όλου πρότζεκτ.
Οι υπόλοιπες μέρες κύλησαν εξίσου δημιουργικά. Ο πήχης είχε τεθεί ήδη ψηλά και εκεί παρέμεινε έως και την τελευταία στιγμή. Θα μπορούσαμε να πούμε πως την όλη προσέγγιση διέκρινε μια ιδανική ισορροπία θεωρητικής και πρακτικής εξάσκησης. Χαρακτηριστικά, κάθε εθνική ομάδα ξεχωριστά παρουσίασε στοιχεία που υποδείκνυαν την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο εργασίας της χώρας τους. Έτσι γίναμε γνώστες και αποκτήσαμε μια πιο σφαιρική γνώση και αντίληψη επί του θέματος, ενώ παράλληλα παρουσιάσαμε και εμείς στους υπόλοιπους συμμετέχοντες την ελληνική πραγματικότητα.
Στη συνέχεια, αφού λάβαμε τις πολύ σημαντικές πληροφορίες σχετικά με την δημιουργία ενός σωστά δομημένου βιογραφικού, χωριστήκαμε σε ομάδες, όπου στην κάθε μία ανατέθηκε ένας φανταστικός χαρακτήρας διαφορετικών δεξιοτήτων ο καθένας. Μας ζητήθηκε να προχωρήσουμε στη σύνταξη του κατάλληλου βιογραφικού και εν τέλει να αναζητήσουμε την ιδανική εργασία για τον φανταστικό αυτό χαρακτήρα. Η αναζήτηση αυτή περιείχε και την προσομοίωση μιας αληθινής συνέντευξης κατά την οποία όλοι οι συμμετέχοντες «δοκιμαστήκαμε» τόσο από την πλευρά του συνεντευξιαζόμενου, όσο και του συνεντευξιάζοντα. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε την ιδανική αφορμή για να συζητήσουμε και να επισημάνουμε τις δυσκολίες που κάθε μία από αυτές τις θέσεις κρύβει.
Έπειτα, ακολούθησε η επίσκεψη στον Κόμβο Καινοτομίας και Επιχειρηματικότητας του Δήμου Τρικκαίων “Gisemi HUB” , όπου μας δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσουμε μια εκτενή παρουσίαση της πόλης των Τρικάλων και να ανακαλύψουμε τις πρωτοποριακές και σύγχρονες μεθόδους που έχει εισαγάγει ο Δήμος προς το κοινό όφελος των πολιτών της περιοχής. Στο ενδιάμεσο ακολούθησε το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού, κατά το οποίο ανακαλύψαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ομορφιές της πόλης όσο παράλληλα κάναμε και μια μικρή ιστορική αναδρομή του τόπου. Οι μέρες όμως πέρασαν και όσο να μη το θέλαμε, η τελευταία μέρα έφτασε.
Τελευταία μέρα. Δύο λέξεις γεμάτες γλυκόπικρα συναισθήματα. Από τη μία χαρά και ικανοποίηση για όλες αυτές τις φιλίες που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του προγράμματος και από την άλλη αυτή η περίεργη μορφή μελαγχολίας που μόνο τα άτομα που έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο μπορούν μόνο να αισθανθούν. Το πρωινό ξύπνημα όπως πάντα δύσκολο. Ωστόσο, η μεγάλη επιθυμία να εκμεταλλευτούμε την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό τη μέρας αυτής, μας γέμισε όλους με ενέργεια και ζωντάνια. Η τελευταία δραστηριότητα του προγράμματος περιείχε την προβολή βίντεο σχετικών με τη συνολική δραστηριότητα του Erasmus. Υπήρξε μια αρκετά κατατοπιστική στιγμή καθώς μας έδωσε μια ξεκάθαρη οπτική του πως μπορούμε να επωφεληθούμε από την κάθε υπηρεσία που αυτό προσφέρει για κάθε ξεχωριστή περίσταση.
Στη συνέχεια, είναι εύκολα αντιληπτό πως ακολούθησε ίσως η πιο συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή όλης εκείνης της εβδομάδας. Καθίσαμε σε έναν κύκλο με κλειστά μάτια. Μουσική διαλογισμού ηχούσε σε όλο το χώρο. Κάναμε όλοι μια αναδρομή σε όλες τις αναμνήσεις που αποκομίσαμε στο πρόγραμμα αυτό. Από την πρώτη μέρα έως και την τελευταία. Τότε, ανοίξαμε τα μάτια μας και υπήρχαν αναμμένα κεριά μπροστά από κάθε συμμετέχοντα. Με ήρεμο τόνο και απαλή φωνή μας ζητήθηκε να δώσουμε το κερί αυτό σε κάποιο άτομο που ήρθαμε κοντά καθ’όλη τη διάρκεια του πρότζεκτ, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Και κάπου εδώ το πρόγραμμα αυτό έλαβε τέλος.
Ήταν μια μέρα που εύκολα μπορούμε να πούμε πως ήταν και η πιο περίεργη. Όχι απαραίτητα με την αρνητική έννοια. Όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν. Ωστόσο, τα γέλια, οι φιλίες, οι αναμνήσεις, η θετική ενέργεια, τα νυσταγμένα πρωινά πρόσωπα, οι βαθιές συζητήσεις, ακόμα και οι χαλαρές, όλο το πνεύμα του Erasmus, όλα αυτά είναι διαχρονικά που δύσκολα θα ξεθωριάσουν στο πέρασμα του χρόνου. Στιγμές μικρές αλλά την ίδια στιγμή τόσο μεγάλες . Τι είναι τελικά αυτό που κάνει το Erasmus τόσο ξεχωριστό; Νομίζουμε έχετε λάβει ήδη την απάντηση σας.
Ευχαριστούμε πολύ για όλα,
Αναστάσης και Παναγιώτης
Civil Education and Training Platform – Hellas 